مستجاب

کرم زیاد که باشد نتیجه اش این است
دعا نکردم و دیدم که مستجاب شده...


پ.ن:
خدایا شکرت

یک شروع جان دار!

همیشه شروع کردن لذت خاصی داشته برایم...

هر چند به پایان رساندن کاری و آن هم خوب به پایان رساندن،جان می دهد به آدم اما خب من شروع را دوست تر میدارم:)

گاهی هر چند وقت یک بار، انسان احساس می کند که چه قدر به  یک شروع نیاز دارد...

یک شروع سازنده و متحول کننده...

آن روزهایی که روزمرّگی تعریف زندگیت می شود و خسته ای از تکرار ها.

حالا اگر درست در همان روزها یک شروع جدید وارد زندگیت شود یا اینکه خودت یک شروع جدید بسازی،جان می گیری...حتی بیشتر از به انجام رساندن برخی کارها...

به این شروع ها میگویند "شروع جان دار" یا شاید هم "شروع جان بخش"،حتی می شود گفت یک "شروع جان افزا"!

امروز یکی از این شروع های بزرگ را شروع کردم:)

هم شنبه و شروع هفته و هم یک ماه جان بخش و یک شروع جان بخش تر!

خدایا شکرت!

حالا اینکه چطور می شود این انرژی اولیه را تا آخر شروع حفظ کرد،خودش داستان دارد...

التماس دعا:)

-عذرخواهم بابت تکرار پی در پی واژه ی جان بخش"شروع"؛)

اتفاق

گاهی انگار تمام اتفاقهای  مهم زندگی دست به دست هم داده اند تا با هم رخ بدهند...
درست در حساس ترین ثانیه ها....
آن قدر سریع رخ می دهند که خودت هم باورت نمی شود...
اینکه بتوانی در یک بازه ی زمانی کوتاه از این اتفاقهای بزرگ استقبال کنی....
اتفاقهای خیلی خیلی خوب و خیلی خیلی بد...
آن وقت است که بعد از سکون و آرامش پس از آن اتفاقهای عجیب، به خودت که می آیی می بینی نه...بزرگ شده ای....می بینی دقیقا در همین لحظات بوده که زندگی کرده ای.....قبلا شاید خواب بودی...گاهی واقعا لازم است که همه چیز با این سرعت رخ بدهد...دقیقا با همین سرعت!

در طریقت ما کافریست رنجیدن...

انگار روزها منتظر شنیدن همین دو کلمه بودم...

ذره ذره ی وجودم طلب می کرد گویی آنها را...

گاهی چیزی می شنوی که دقیقا لازم است بشنوی،هدف قرار گرفته ای...اصلا انگار گوینده در آن جمع چند صد نفری فقط تو را نشانه گرفته...ذهنت را خوانده....

بعد از اینکه مدتها ژست "دل شکسته بودن" گرفته ای و به حال خودت دل می سوزانی،می فهمی که چه کلاهی سرت رفته...چه اشتباه وحشتناکی...

خودت را که بزرگ ببینی مبتلا می شوی...

از دیگران که توقع داشته باشی همین می شود...

اصلا دلیل دل شکستن ها همین "خود برتر پنداری" و "خود بزرگ بینی" هاست به نظرم...آدم وقتی خودش را خیلی بداند از دیگران متوقع می شود...انتظار دارد دیگران آن طور که او می خواهد رفتار کنند...

وقتی خودت را بشناسی و به ضعفت پی ببری می فهمی که نباید از انسانها زیاد انتظار داشت...اصلا نباید از انسانها انتظار داشت...

این می شود که می شکنی...حساس می شوی...اصلا گاهی ترجیح می دهی دیگران نقش آن آدم خوبه را بازی کنند و خودشان نباشند...همه وقتی اتفاق می افتد که "خودت را کسی بدانی"!

خودت را بشکن قبل از اینکه دیگران تو را بشکنند...اصلاخودت را بشکن تا دیگران تو را نشکنند!

هنوز در گوشم می پیچد آن دو کلمه

مرنج و مرنجان

و مرنجان که باز در آن حرفهاست...

-خودشیفتگی و منیت و خودبزرگ بینی و متوقع بودن ممنوع!

یادآوری می کنم!

پیوسته است سلسله موجها به هم
خود را شکست،هر که دل ما شکسته است....




(تصویر از کانال تلگرامی چامه)

سربه هوا...

عطر تو دارد این هوا
سر به هواترین منم...

با جنبه!

اندازه هم چیز مهمی است...
 اگر اندازه را ندانی،قطعا ضرر خواهی کرد...اصلا گاهی خسارت به بار می آوری...
آب اگر بیشتر از گنجایش ظرف باشد،لبریز می شود...حیف می شود...می ریزد روی زمین....
رود اگر بیش از ظرفیت داشته باشد،طغیان می کند...اطرافش را نابود می کند...
انسان هم ظرفیتی دارد...اگر بیشتر از ظرفیتش داشته باشد، داشته را حیف و میل می کند...
طغیان می کند...سرکش می شود...اطرافیان را نابود می کند...

قبل از تلاش برای بدست اوردن خواسته ها، کمی برای کسب ظرفیتشان بدویم!

اصلا ظرفیت که نباشد،خود آدم هم تباه می شود!!!







1.کمی که عمیق شوی می بینی اینکه خیلی از آرزوها و خواسته هایت را نداری، شاید به خاطر این هست که ظرفیت داشتنشان را نداشته ای...
باید اول اندازه ی خودت را بگیری و تلاش کنی اندازه ی خواسته ات شوی...
2. شاید یکی از مصادیق همین ظرفیت این باشد که می گویند طرف جنبه ی فلان چیز را نداشته
3.خیلی ها وقتی فراتر از ظرفیتشان به دست می آورند، عجیب تغییر می کنند...اصلا خاصیت انسان همین است...بی ظرفیتی بد چیزی است
4.هی کاش قبل از داشتن چیزی جنبه و ظرفیتش رو داشته باشم

گمشده

در طول زندگی خیلی چیزها را گم می کنیم...
اولش اضطراب است و تشویش...هر قدر آن چیزمهم تر باشد، اضطراب هم بیشتر می شود.
بعد دنبال می گردیم...همه جا را زیر و رو می کنیم...حتی جاهایی که مطمئن هستیم آنجا نمی تواند باشد.

اگر پیداشد که با خیال راحت زندگی را ادامه می دهیم...اگرهم پیدا نشد، دو حالت رخ می دهد که باز بستگی به اهمیت آن چیز دارد.
یا کلا بی خیالش می شویم و فراموش می کنیم چنین چیزی بوده و باز زندگی ر ا ادامه می دهیم و یا تا چند روز، چند ماه، حتی چندسال هنوز به آن فکر می کنیم و افسوس می خوریم و باز هم در نهایت زندگی را ادامه می دهیم...دو حالت که تهشان یکی می شود...
گمشدنی ها زیاد و متفاوت اند....از آلبوم قدیمی و کلاه حصیری و فلان کتاب و دسته کلید و کیف پول و ادرس و تلفن فلان جا گرفته تا....

تا گمشدن یک حس...
مفقودی احساس...

آن وقت است که حال تو مبهم می شود...وقتی که باید بخندی، نمی توانی....جایی که باید گریه کنی، نمی شود....
مکانی که باید سراسر وجودت پر از احساس امنیت باشد و آرامش،گم شده این احساس...نهایتا نمی شود...
آن وقت است که جایی که باید معنوی باشی و پر از احساس خوب،انگار خاموش می شوی....انگار وجودت از چیزهای دیگر پر شده...آن وقت است که گم می کنی احساست را بین آن همه شلوغی بی خود و بی فایده دل...
آن وقت است که می گویند احساست گم شده...
 به گمانم آن وقت، وقت خوبی نیست...یعنی اصلا وقت خوبی نیست...
اگر آن وقتها را جدی نگیریم ممکن است فراموش کنیم این گمشده را...و یا یک عمر حسرت....وباز ادامه ی یک زندگی با یک گمشده ی بزرگ...


خلوت کنیم دل را!

خرت و پرت هارا دور بریزیم...
احساسمان زیر همین شلوغی ها گاهی خفه می شود....گم می شود...پیدایش کنیم...

مگر اتفاقی افتاده؟؟؟

گاهی برخی اتفاق های بی اهمیت، زندگی انسان را شدیدا تحت تاثیر قرار می دهد...
آرامشش را می گیرد و نشاط را خفه می کند در او.
در برابر این اتفاقات فقط باید اظهار بی اطلاعی کرد...باید محلشان نگذاشت...باید رد شد و پوزخند زد....
انگار اتفاقی نیفتاده اصلا...
انگار نمی بینیم...
شاید هم انگار یک طور دیگر می بینیم!

آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند؟

باید غبار صحن تو را طوطیا کنند

 « آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

 

 هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق

 خیل ملائکند رضا یا رضا کنند

 

 بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد

 ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند

 

 «هر گز نمیرد آنکه دلش» جَلد مشهد است

 حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند

 

 هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت

 او را به درد کرببلا مبتلا کنند

 

 دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط

 با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند

 

 از آن حریم قدسی ات آقای مهربان

 «آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند»

 

سید حسن رستگار