گاهی دلم...

...صبرجمیل...

یا الله

بدتر از همه چیز این است که در موقعیتی قرار میگیری که سخت است، بعد شروع می کنی به غر زدن و بد و بی راه گفتن به زندگی.....

به اینکه چرا در چنین شرایطی قرار داری...چرا فلانی در ان موقعیت خوب است و توسرگردان.........

بعد از این افکار هر حرفی و حتی کلمه ای که می گویی کفر می شود...

اما دوست داری ادامه دهی ..... دوباره خودت را مقایسه می کنی با ان دیگری.... و دوباره غر می زنی...

فکر می کنی که این طور ارام می شوی...........ارام برای خودت گریه می کنی.. بی صبری نشان می دهی..

بد اخلاقی می کنی با بهترین کسانت... حرفهایشان را از دریچه ذهن خاموشت می بینی و بیشتر می رنجی...

خلاصه تا جایی که می توانی ابروریزی می کنی و خودت هم نمی فهمی داری با ان ذره روشنی هم که در دلت وجود دارد چه می کنی....

بعد لطافتت را از دست می دهی......خشن می شوی... زمخت و بد ترکیب.....خشک می شود چشمه ی اشکت.....نگاهت زشت می شود.....

بعد از تمام اینها تازه جرقه ای در ذهنت ایجاد می شود......

اینکه نکند همه ی این شرایط و موقعیتها همان امتحان هاییست که روزی از خدا میخواستی سربلند از انها بیرون بیایی....

اینجاست که تمام وجودت داغ می شود....وبعد سرررررد.......تب می کنی...........

بازهم ابروریزی کردی......بی تابی.......

موفق نبودی....مردود شدی.....می شکنی....اشک می ریزی... نه... اماانگار خشک شده.......

شاید ابو حمزه جاری اش کند....شاید هم نه...

دنبال بهانه ای می گردی که چشمه ی خشک شده ی اشکت را تحریک کند....

خسته شده ام از خودم....

از این همه بی تابی..

بی صبری.....

غر زدن ها...

مقایسه های بی معنا.......

کفر گفتن ها......

بی توجهی ها......

..........گفتم که نفسم سرکش است......

اغفرلنا،اغفرلنا....

گفتی که بخشیدم بیا..........

خدایا کمکم کن بیشتر از این زمخت و خشن نشم...

خدایا....دلم لطافت می خواهد.

از جنس اشک.......

 

 

دل نوشت:طلوع مهر...

   پر ز خط وخیال                      رنگش به سان سال

سالی پر از غبار                          خالی ز انتظار

انگار می دود                        اما نشسته است

درهای این سرا                   گویی که بسته است

من خسته ام کنون                     زین رنگ وزین ریا

ای تو طلوع مهر                        خورشید من بیا

دل نیست این دگر                      ویرانه ای غمین

ایینه ی دلم                          خوردست بر زمین

لوح سفید دل                     چرکین و دل، سیاه

چیزی نمانده جز                         یک ناله ی پر اه

رنگی شدم چرا                           یادم نمی رود

خود کرده ام به خود                 خود کرده ام جفا

یادم نمی رود                      ان روزهای ناب

یک رنگ وبی ریا                   پاکی به سان اب

دل خط خطی شده                  پاک وسفید نیست

دل نیست این دگر                    دل که پلید نیست

خود کرده ام جفا                       خود کرده ام ستم

من کردم اشتباه                         قانع شدم به کم

من خسته ام کنون                       زین رنگ و زین ریا

ای تو طلوع مهر                           خورشید من بیا

                                                                                     مهرنویس

پروانگی

من اماده ام برای هرنوع تغییرمثبت...

هرچیزی که بتوان به واسطه ی ان رشد کردید...رویید...

من ازتغییر نمی ترسم...هیبت دهشتناک سکون است که می ترساندم...

اماده ام برای ترک همه ی ان عاداتی که با انها زندگی کردم, عمرگذراندم, گاهی شاید لذت بردم..

اما حالا دیگر برایم پیله شده اند... دست وپایم را سفت می چسبند وقدرت حرکت را ازمن سلب می کنند...

من برای دگرگونی منتظر طوفان نخواهم ماند....نسیم معطر طبیعت نیز می تواند مرا به جنب وجوش در اورد...حتی در اثنای زمستان...فصل یخ زدگی وانجماد...

بلند میشوم,اما به سختی...روزمرگی گویی جاذبه ی زمین را برایم چند برابر کرده...

می کشدم به سمت زمین...

دوباره برمی خیزم,دستانم را روی زانوانم قرارداده وطناب پوسیده ی تکرار را به گوشه ای می نهم..

حال روبه اسمان دارم...

تابش خورشیدشایدمبدا حرکتم باشد...شایدهم ابی اسمان مرا از اسارت زمین رها کند..

من اماده ام...برای هرنوع تغییرمثبت...

هرچیزی که باعث روییدنم شود...پروازم دهد....

معلم نوشته...

چه لذتی دارد وقتی فکر می کنی بعد از چهارسال تحصیل وکسب تجربه باید وارد محیطی شوی که چند سال تمام برای درکش زحمت کشیدی...
باید پا به جایی بگذاری که از انجا شروع کرده ای وکسی چه می داند، شاید این خود شروع دوباره ای برای تو نیز باشد...
با کسانی سر وکله بزنی که هر رفتارشان تورا یاد خوشی های دوران کودکیت می اندازد.....
وقتی لیست حضور وغیاب را می خوانی، وقتی پای تخته می ایستی وحتی وقتی کسی این طور خطابت می کند:اجازه خانم/ اقا
ان وقت است که قند در دلت اب می شود اما خودت را کنترل می کنی وبا نگاهی گرم جوابش را می دهی... بگو عزیزم...
وقتی زنگ می خوردو آنها با عجله اماده ی رفتن می شوند، تکالیفشان را از تومی پرسند و خدا حافظی می کنند...
 وقتی با صداقت تمام می گویند که شب قبل، سر نمازشان برایت دعا کرده اند...
چه خوشی می تواند برتر از این باشد؟؟؟
وقتی صبح منتظر تک تکشان می مانی تا کلاس را شروع کنی...
وقتی قراراست جایزه بدهی و آن فرشته های کوچک ارام وقرار ندارند وبعد با ذوق و تشکر زیاد هدیه ای  ناقابل را آن چنان مسرورانه دریافت می کنند که گویی جهان کودکانه اش را تماما بدست اورده ای....
تمام این وقتی ها و ذوق وخوشی ها را فقط یک معلم ابتدایی می تواند بفهمد....
ومن که دانشجو معلم ابتدایی هستم و برای تک تک این وقتی ها لحظه شماری می کنم...
کار برای این هدیه های الهی آن قدر ارزش دارد که تمام زندگی ات را وقفشان کنی...
لبخند صادقانه شان برای من تمام دنیاست وبهترین پاداش برای انتخابم....
تنهایک معلم ابتدایی می تواند مرا بفهمدو من که دانشجو معلم ابتدایی هستم و منتظر تک تک این لحظاتم.....
الهی شکر

میدانم که هستی...

 

وقتی تنها به غصه هایم می نگرم، وقتی در این هیاهو نگران اینده ام هستم ودائما حرص میخورم، وقتی به خاطر سرعت زیادم با سر به زمین میخورم وناله می کنم،وقتی همه باهم هستند ومن درگوشه ای خلوت کرده ام ،وقتی سونامی مشکلات قصر رویاهایم را به هم میریزد، وقتی باعطش زیاد برای نیل به چیزی میدوم اما به ان نمیرسم، وقتی شاهرا ه ارزوهایم را برای دیگران ترسیم میکنم وانها با بی تفاوتی فقط لبخند میزنند،وقتی به گذشته ی نه چندان دورم می نگرم می فهمم حضورت را درتک تک این وقتی ها....

 میفهم بودنت را و ان وقت است که می فهمم چقدر از این وقتی های نااااااب راهدر داده ام....

چقدر حضورگرمت را نادیده گرفته ام وبه بی راهه زده ام....

حالا دیگران نگرانی وزمین خوردن وخلوت وسونامی دیگرهیچند...

میدانم که هستی...... ای تمام هستی ام........

امیدیعنی میدانم که هستی......