دم دستی های مهربان
ما آدم ها وقتی خسته و بی حوصله ایم، وقتی به اصطلاح بریده ایم و به اینجایمان رسیده گاهی خیلی ظالمانه رفتار می کنیم.
یاد گرفته ایم قطعا.... از بس دیده ایم شاید...
اطرافیان را به دو دسته تقسیم می کنیم:اول انها که قدرت دارند و در صورت مشاهده بدخلقی قطعا پشت خواهند کرد و تلافی شاید، دوم کسانی که دوستمان دارند و در صورت مشاهده بداخلاقی قدرت و انتخابی برای تلافی کردن ندارند...
ادم ها حتی اگر در بدترین حالت روحی خود هم باشند با دسته اول خوبن، شاید نه مثل همیشه، اما بلاخره هوایشان را دارند...
دسته ی دوم...
بیچاره های پرتحمل....
صبوران بی قدرت...
و شاید هم قدرتمندان صبور...
"آدم های دم دستی"
ان هایی که از عشقشان به خودمان مطمئن هستیم، می دانیم در هر صورت کنارمان هستند و راهی جز این ندارند... می دانیم به ما نیاز دارند...
آن وقت است که ظالم می شویم.... ناراحتی هایمان، بی محلی هایمان، سرد شدنمان برای آن هاست... همان ها که از همه دلسوزترند به ما... محتاج تر شاید، شاید هم نه....
احساس می کنیم حق داریم له کنیمشان، نبینیمشان، بگذریم ازشان...
............
ظالم نباشیم
ادم های دم دستی همان همراه های مهربان همیشگی اند که اگر چه سکوت می کنند در برابر این بی مرامی ها، اگر چه هنوز هوایمان را دارند و شاید خم به ابرو نیاورند اما....
اما چیزی در درونشان، در اعماق وجودشان با بلندترین و سوزناک ترین صدایی که تصورش را کنی می شکند...
چیزی با ارزش
ان وقت شاید در ظاهر همان دم دستی های همیشگی باشند اما در باطن دور می شوند از ما...
ما می مانیم و ان دسته ی اول که برای حال و دل ما تره هم خرد نمی کنند.
دم دستی ها را قدر بدانیم
با ارزشند و کمیاب
سلام
اتفاقا شبه همین دسته بندی ت رو چند روز پیش برا خواهرام میکردم
معمولا مامان ها اینجوری ان
هم از طف بابا ها هم بچه ها مورد بی مهری قرار میگیرن