قدری بیا نزدیک تر

بعضی ها را تا می بینی دلت می خواهد بروی و بغلشان کنی و لپشان را ماچ کنی. 

اینقدر گرم و مهربانند که انگار سالهاست می شناسی شان و منتظر فرصتی که به هر بهانه ای نزدیکشان شوی و سفره ی دلت را باز کنی و حرف بزنی و حرف بزنی و حرف بزنی.... 

گاهی هم فقط دوست داری نگاهشان کنی و ازین تماشا سیر نمی شوی، حرف زدنشان، نوع تعاملشان، اداهای صورتشان و... همه و همه تو را جذب می کنند. 

اغلب در اولین دیدار هم با آن ها راحتی و گرمای وجودشان، وجودت را عجیب گرم می کند.

این آدم ها معمولا هیچ وقت تنها نیستند و کیف دنیا را می برند.

گاهی دست خودشان هم نیست.

گِلشان گرم است به گمانم.

بعضی ها هم طفلک اند، ستاره ندارند به قول مادر بزرگ هامان. 

دافعه دارند انگار... یک خیّری هم که بخواهد محض رضای خدا به ان ها نزدیک شود، بی هوا، ناگهان و با شدت پرت می شود عقب.

اصلا انگار نمی شود کنارشان رفت

حرف زد یا صمیمی شد

بعضی ازین ها هم دست خودشان نیست، گِلشان سرد است شاید. 

باید بروی نزدیکشان، حرفی بزنی، فرصتی بدهی تا خود را ابراز کنند، آن وقت اگر دیدی نه نمی شود، بعد کنار بکشی... 

به آدم ها فرصت ابراز بدهیم! 

همه همان چیزی که در ظاهر و در نگاه اول ازشان درک می کنیم نیستند. 

بعضی از همین گل سردها بعدا می توانند به نزدیک ترین و بهترین دوست آدم تبدیل شوند. 

همان آدم هایی که اگر بهشان میدان بدهیم و دوسشان داشته باشیم از هیچ خوبی دریغ نمی کنند و دستگیرند جایی که گل گرمها مشغول دلبرانگی اند هنوز. 

به هم فرصت بدهیم

می دانم وقت کم است و آدم ها بسیار و انتخاب آزاد 

اما خیلی ها تنها می مانند چون خوب به نظر نمی رسند، نه از نظر ظاهر... نه

حسی که به بقیه منتقل می کنند یا حسی که بقیه از آن ها دریافت می کنند ممکن است خیلی مطلوب نباشد. 

اما دست خودشان نیست گاهی

نمی دانم تجربه مشابه داشته اید یا نه

ولی خود من گاهی از ان گل سردها بوده ام به اعتراف اطرافیان، بعد که جرات کرده اند و محبت البته و بیشتر تعامل داشته ایم فهمیده اند عجب گوهری هستم من😁

به هم فرصت ابراز کردن بدهیم، تنها جذب خوش صحبت های جمع نشویم، نگاهی هم به تنهاها، آرام تر ها و صرفا شنونده ها داشته باشیم، با سوالات ناگهانی هولشان نکنیم، بلکه سنجیده عمل کنیم تا آن ها هم "دوست داشته شدن"  را تجربه کنند❤️