رابطه ی امن
به نظرم بهترین نوع ارتباط این است که بتوانی با طرف راحت باشی،حرفت را راحت بگویی بدون هیچ سانسور و ملاحظه ای، احساست را راحت بیان کنی بدون هیج حذف و اضافه ای، هیجانت را راحت تخلیه کنی بدون هیچ ترس و اضطرابی....
و بدانی از حرفی که امروز میزنی فردا سوء استفاده نخواهد شد، بدانی سوء برداشت نخواهد شد، بدانی می توانی با تمام وجود خودت باشی و خودت را ابراز کنی.
البته که باید متقابل باشد این چیزها
در این نوع رابطه کسی آسیب نمی بیند، عقده ای باقی نمی ماند، بغضی قلمبه نمی شود، دلی نمی شکند...
آدم در این سبک رابطه رشد خواهد کرد، اعتماد به نفس پیدا می کند، از خودگذشتگی هم حتی، آنجایی که طرف را با تمام اشتباهاتی که مرتکب شده می پذیرد و گوش میدهد به او...
یک رابطه ایده آل از نظر من مهم ترین ویژگی اش همین است! اینکه به هم فرصت ابراز بدهیم، طرفمان را یک انسان آزاد ببینیم با احساسات و افکار و نگرش متفاوت از ما...
و در نهایت چنین انسانی را با وجود تمام تفاوت ها و تناقض هایش عمیقا دوست بداریم و پذیرایش باشیم.
و چه کیفی دارد این مدل دوست داشتن و دوست داشته شدن.
چه لذتی دارد آدم در کنار یک نفر هم که شده خودش باشد و شفاف.
نترسد از طرد شدن، از تنها شدن، از تنبیه شدن، از تنهایی بیشتر...
تلاش می کنم چنین آدمی باشم در رابطه
گوش شنوا، ذهن خالی از پیش داوری(خیلی سخت است)، روح پذیرا..
دلم می خواهد بچه هایم اگر قرار باشد یک چیز از من یاد بگیرند همین باشد،درک کنند آدم ها را، امن باشند برای آدم هایی که دوسشان دارند و تکیه گاه برای کسی که به آن ها پناه آورده.
برایتان ازین جنس رابطه ها آرزو می کنم
برای خودم هم
چقدر پستت قشنگ بود و جا داشت نوشته بشه
اما حقیقت تلخی بود برای من
همیشه دوست داشتم از این جور آدم ها اطرافم باشه ولی....
اما تلنگر هم بود که خودم آدم امنی برای دیگران باشم ...