برای تو می نویسم
برای تویی که هیچ وقت اولین روز آشناییمان را فراموش نخواهم کرد
برای تویی که در حساس ترین دوران زندگی ام با بهترین کیفیت ممکن همراه بودی و هم دل!
تویی که هروز ذوق دیدنت را داشتم آن روزها
روزهایی که گذشت و مایی که دور افتاده ایم از هم...
همیشه هرچند جسممان دور می شد از هم، باز انگار رشته ای نادیدنی از محبت و الفت بینمان کشیده شده بود،رشته ای که انگار هیچ وقت نمی پوسید، نمی گسست...
برای تو می نویسم که با صحبت هایت مسیرم را عوض کردی
نگاهم را
شرایطم را
و من برای وجودت و برکاتی که به همراه داشته برایم تا همین لحظه، همیشه خدا را شکر کرده ام.
مهربانِ من!
لحظاتی که شانه به شانه ی هم راه می رفتیم و دقایق فراغت را برای حرف زدن غنیمت می شمردیم، اوقاتی که تلفنی حال هم را جویا می شدیم و آن روزهایی که به خانه مان می امدی و من بعد از رفتنت خیره به جایی که نشستی و به حرف هایی که زدیم فکر می کردم را دل تنگم!
قرار بود گذر ایام و دور شدن ها، ما را از هم دور نکند
اما مغلوب شده ایم انگار
مغلوب شرایط
من سهم خودم را ازین رابطه به دوش نکشیدم آن طور که باید
رابطه مراقبت می خواهد و توجه...
چند وقتی ست فکر می کنم از کجا شروع شد این فاصله
این دورشدن دلهامان از هم
شاید تو خوب به یاد داشته باشی و به رویم نیاوری...
نمی دانم
اما دیگر نمی گذارم گل رابطه مان این چنین رنگ پریده و پژمرده بماند.
تو هم کنارم باش مثل همیشه که به وجودت، به حضورت و به یادت نیازمندم.
پ. ن
رابطه مراقبت می خواهد، حواسمان باشد
به حال خودش رهایش کنیم پژمرده می شود، می پوسد و از بین می رود.
