من مدرس هستم
یک نکته ای که خیلی وقت است به من ثابت شده همین است.
همیشه فکر می کردم در آینده معلم خیلی خاص و نمونه ای شوم و زندگی شاگردانم را دگرگون کنم و از این خیالات....
البته که محالات بودند بیش تر.
اخر آدم حسابی، مگر روزهایی که برای آن دو بی نوا کلاس زبان و غیره و ذلک می گذاشتی را فراموش کردی؟
همان موقع مشخص شد که اعصاب لجبازی و لوس بازی و قیل و قال بچه های کوچک را نداری و فقط بلدی خوب شیرفهمشان کنی نه بیش تر!
پس چطور به ذهنت اجازه نشخوار این افکار زیبا را دادی و خیال کردی از تو هم "معلم" در می آید؟
خودم هم خوب می دانم....
من فقط بلدم خوب درس بدهم
بلد نیستم"معلم" باشم
یعنی نمی توانم
طاقتم کم است
هر بار سر هر کدامشان فریاد می کشم قطعا پشیمان می شوم اما نمی توانم به خودم قول دهم که دیگر تکرار نشود.
گاهی زنگ آخر از دلشان درمیاورم، آن هایی که می دانم خیلی نامردی کردم و بلندی دادم به اندازه بدی کارشان نبوده را کنار می کشم و دست نوازشی و غلط کردمی و....
یک بار به یکیشان گفتم فلانی منو ببخش، من دوست دارم به درس گوش بدی و خوب یاد بگیری،برای همین وقتی گوش نمیدی و شیطنت می کنی عصبانی می شم!
خیلی بی تفاوت و انگار که حفظ کرده باشد گفت:چشم خانم
آن جا بود که فهمیدم او بیشتر دلش به حال من می سوزد و حتما با خودش فکر کرده این فلانی هم عرضه ندارد خودش را کنترل کند، زود هم پشیمان می شود، اگر دلش به همین بخشیدن من خوش است که باشد، چشمی می گویم برود پی کارش!
خلاصه که نمی خواهم ادای آن هایی را دربیاورم که مثلا می خواهند حرفه شان را خیلی مهم جلوه بدهند و خود را فروتن و بگویند هنوز قواره این حرفه نیستم و فلان و بهمان!
نه
باز در خالصانه و صادقانه ترین حالت ممکن هستم و اعلام می دارم:
من معلم نیستم
فقط خوب درس می دهم
من فقط مدرس هستم
اما خوشحالم که گاهی می توانم ادای معلم های واقعی را در آورم
خوشحالم که فرصت معلم شدن دارم
خدا خودش هدایتم کند
و حنجره و اعصابم را حفظ
تبریک هم نمی گویم
نه به خودم(چون نیستم)
و نه به دیگران(که هستند)
روز شهادت استادی که خیلی دوسش دارم و خیلی از حرف هایش را خوب فهمیدم و لذت بردم از خواندنشان گرامی🌸
